Categorie: Rondom Zwitserland 2012

De terugreis.

In Menton – het zuidelijkste puntje van ons Rondje Zwitserland en 20 km van Monaco – hebben we eerst allerlei telefoontjes gepleegd met de hotels die wij nog zouden bezoeken op onze verdere tocht. Het annuleren ging zeer gemakelijk, ook mede dankzij de behulpzame baliedames van het hotel.

Om 10.00 uur zijn Bennie en Jan O. verder gegaan met de officiële route en wij zijn eerst weer richting Italië gereden. Mapsource gaf aan dat de snelste route via Italë, Zwitserland en Duitsland gaat. Het einddoel van deze dag ligt ergens in Duitsland. Motoren starten en karren maar. Een kleine 2 uur later passeren we Genua via de mooie Autostrada langs de kust. Na 3 x tanken staan we bij de Zwitserse grens waar we verplicht zijn om een vignet te kopen anders komen we het land niet in.

Het asfalt in Zwitserland ligt er prachtig bij maar dat mag ook wel voor die vignetprijs. Maar de prijs van het vignet is inclusief doorgang van de Gotharttunnel. Foei wat een lange buis hebben ze door de berg gejaagd. Ergens halverwege de tunnel geeft de temperatuurmeter van Gerard zijn BMW 38 graden aan. Het ademen gaat niet echt prettig en al dat fijn stof maakt het er niet gemakkelijker op. Maar zoals altijd is er altijd licht aan het eind van de tunnel. Deze keer is dat na bijna 17 km. Dit is echter wel koud licht, de grens tussen warme en koude lucht ligt duidelijk hier, zo ergens over de Alpen. Na 20 kilometer stoppen we om de binnenjas weer in de jas te ritsen. Ook de regenbroeken trekken we aan. Dit betekend dat Nederland weer in zicht komt.

Het zijn prachtig mooie vergezichten in Zwitserland, je kunt ze zo gebruiken voor een puzzel. Na Basel sturen we richting Duitsland. Bij de eerste de beste afslag verlaten we de Autobahn richting Haltingen en komen in de plaats Weil am Rhein. Nooit van gehoord.  Bij de eerste de beste Gasthaus kloppen we aan, we krijgen niet bepaald een up to date kamer maar we zijn te moe om verder op zoek te gaan. Ik schat in dat de laatste investering 20 jaar geleden heeft plaats gevonden. Maar goed we kunnen slapen. Reina heeft daar eerst niet de wonden gelikt maar verzorgd en zijn we met aangepaste snelheid naar een Grieks restaurant gegaan waar het goed eten en drinken is. Daarna in het donker terug gehobbeld en het bed opgezocht.

De volgende ochtend zijn we verder gegaan met het genieten van de oude meuk in het Gasthof met de daarbij behorende vriendelijkheid. De bewuste dame is iemand van Ab Sofort en dult geen tegenspraak.  Het is geen aanrader voor andere reizigers en we komen er zeker niet weer. Na het innige afscheid met onze gastvrouw snel onze motoren weer op de Autobahn gezet. Bij de eerste benzine stop worden we vermaakt door een bestelbus uit Estland met 8 personen erin. Ze zijn aan de kant gezet door (waarschijnlijk) de vreemdelingenpolitie. Deze vreemdelingenpoilitie rijdt in onopvallende auto’s  tussen het vakantieverkeer, het lijken net jonge stelletjes die ook op vakantie gaan. De bus is erg zwaar beladen en de paspootrtcontrole is evenals de bagagecontrole niet mis. Hoe dit afgelopen is weet ik niet maar of ze snel hun thuis land bereikt hebben geloof ik niet.

De rest van de dag is het niet veel meer dan tanken, koffie drinken, eten en rijden. Tegen 17.00 uur rijden we Westervoort binnen. Nu moet de teen van Gerard en de achterrem van Knor de 5e gerepareerd worden.

Het was een rondrit waar we – ondanks de lange dagafstanden en de vele bochten – toch met plezier op terug te kijken. Ook deze keer veel gezien en meegemaakt, misschien wel teveel meegemaakt. Zeker voor Reina was het bochtenwerk teveel van het goede. Genoten hebben we van het gezelschap van Jan O en Bennie met hun discussies en de uitspraken in het onvervalste Achterhoekse dialect.  

Gisteravond goed gegeten in een restaurant met hoofdzakelijk visspecialiteiten. Vooral het antipaste buffet als voorafje ging er lekker in. Al vaker hadden we het gezien maar nog nooit van geproefd. Zelfs de inktvis viel mee. Heel anders als ik al eens gegeten had bij de Japanner. Daar was het een stukje tentakel opgerold met de zuignappen naar buiten. Als eerste leek het al niet smakelijk en ten tweede had het meer de smaak van rubber. Aan de inktvis van gisteravond zat echt smaak en je proefde vlees. Het restaurant zat op een kwartier lopen van het hotel, verder gaan we ook niet vanwege Gerard zijn gekneusde teen. En dat het zeer doet is te zien aan zijn manier van lopen.

Bij het opstaan is Gerard zijn  voet  van kleur veranderd. Eerst was alleen de middensterechterteen zo goed als zwart nu is ook het gebied rondom die teen verkleurd naar blauw/paars om over de rest nog maar niet te spreken. Na het ontbijt ga ik eerst maar weer naar de farmacia voor meer pleisterwerk. Dan de laarzen aan en we zien wel hoe het gaat. Voor we Genua uit zijn zijn we zeker een uur en 15 km verder. Onze doosjes weten niet echt raad met Genua, denken we dat we de juiste richting op gaan dan is het weer éénrichtingsverkeer. Op een gegeven moment koersen we af op Savona en dan via de autostrada de drukte uit richting Ventimiglia. De Italianen zijn heetgebakerd in hun doen en laten, zo ook in het verkeer.  Zo kunnen ze overal tussendoor of het nu scooter of auto is, schiet je in hun ogen niet op dan hangen ze direct op de claxon.

Het is 11 uur geweest als we stoppen bij de eerste tankstation op de autostrada die parallel loopt aan de kustweg naar Menton. Gerard zijn tenen zitten te jodelen in zijn laars. Het gaat niet je van het met zijn tenen en we besluiten verder te gaan via de autostrada niet alleen vanwege de tenen maar ook vanwege de hitte en de vele Genuanen die verkoeling zoeken aan de Ligurische Zee. We denderen de autostrada af en passeren verschillende bekende namen als Andorra en San Remo maar het zijn niet de bekende namen waar wij het mee associeren, zo kan je hier in Italië ook zomaar Emmen tegenkomen. Door de Giribaldi tunnel stuiteren we Frankrijk binnen. Op gaat het naar Menton naar hotel Méditerranée.

Dit is het laatste hotel van onze vakantie Rondom Zwitserland. Gerard voelt zich niet top met zijn gekneusde tenen, eigenlijk kan hij geen schoenen of laarzen aan. Morgen koersen we terug over de autostrada richting Milaan. Dan door Zwitserland en overnachten ergens onderin Duitsland. De volgende dag gaan we door naar Westervoort.

Het is al warm als we buiten aan het ontbijt zitten. Ook nu weer het typisch Italiaans ontbijt met witbrood, chocolade croissants, erg zoete cake en koekjes. Aangevuld met diverse, erg lekkere, vlees- en kaassoorten, sapjes en yoghurtjes Doe daar een straffe bak koffie bij en het ontbijt is compleet. Dan is het half 10. Bennie merkt terloops op dat we steeds later vertrekken waarop geantwoord wordt:  “enig idee waar dat van komt”?. Wij rijden als eerste weg onder het motto jullie halen ons toch wel in. Vanaf het hotel gaat het heel even langs de kust van Lago di Lugano maar al vlot gaat het de bergen in met wederom kleine kronkelende paadjes. Helemaal spannend is het als we rechtsaf moeten en daarna direct links inclusief een stijging van 30%. We hebben het idee dat we bij mensen achter het huis zitten maar het is toch de doorgaande weg. Deze truc lukt me niet, al gauw is Gerard er om mijn Knor door deze bocht en helling te slingeren

Dan gaat het verder, de ene haarspeld bocht na de andere. Tot dat in die ene vervelende pin Gerard onderuit gaat. De bocht gaat rechts naar beneden dus voor ons de binnenkant van de bocht. Links boven aan staat een auto geparkeerd en naar boven komt een vrachtwagen. En waar rijdt deze? Juist, aan de buitenkant waar hij in feite ook hoort. Maar  Gerard is net positie aan het zoeken ais an de buitenkant, hij moet nu vlot corrigeren en dat mislukt. De dikke Duitser valt om op zijn rechterzij. Gerard staat al vlot weer overeind en de vrachtwagenchauffeur weet niet hoe snel hij zijn cabine uit moet komen. Met zijn 3en zetten we de Duister weer rechtop en bekijken de schade, die valt mee. Alleen de witte voorkant van het knipperlicht is eraf  waar even later de vrachtwagen over heen rijdt Als ik naar Gerard kijk zie ik een strak wit bekkie, voorzichtig grijnzen. De motor weer op en verder gaan we.

Het is gelijk afgelopen met het bochten draaien op grote hoogte. Samen met Jan pakken we de snelste route met snelwegen vermijden naar ons onderkomen van vandaag in Genua. Dat houdt in dat we de provinciale wegen volgen maar dat schiet niet op. Na ruim een uur stellen we de route opnieuw in maar nu via de Autostrada. Wel lekker de Autostrada over met 30C, de ritsen en het vizier open en rijden maar. We zijn duf van de hitte en op tijd stoppen we voor verkoeling. Rond 15.30u. rijden we Genua binnen. Ons hotel ligt midden in het centrum. Eerst uit de motorkleren, dat deze niet al te fris meer ruiken spreekt voor zich met deze temperaturen. Dan douchen en naar de farmacia. Gerard heeft bij zijn val zijn rechtermiddensteteen zwaar gekneusd, de details zal ik jullie besparen maar denderend ziet het er niet uit.

Rond 17u is Jan er die nog een stuk Autostrada en daarna een stuk route gereden heeft. Bennie is zoals gewoonlijk het laatst om 18u. Op de hoek is een bar waar we op moment van schrijven zitten. We spreken de dag door en constateren dat we weer mazzel hebben gehad met Gerard zijn valpartij. De schade aan de motor is beperkt tot een kapot knipperlicht, krassen zitten op de spiegel, koffer, ruit en de beschermkappen van de hangtieten. Gerard zijn teen is op dit moment het vervelendste.

[Diavoorstelling tonen]

Na ons sneeuwavontuur gisteren op de Passo Manghen ben ik brak als ik opsta. Mijn vingers zijn stijf van het krampachtig vasthouden van het stuur en in mijn rechterhand zit een blauwe plek. Eerst maar ontbijten en dan naar de parkeergarage voor onze motoren. De koffers er weer op en we zijn klaar voor vertrek, zelfs Bennie is vandaag gelijk met ons klaar. Het is altijd ff zoeken naar het begin van de route, welke kant moeten we op? Hebben de satellieten onze doosjes al gevonden? Zo ook vandaag. Gerard is druk doende de weg te vinden als we een zebrapad naderen. Gerard is te druk met zijn doosje en neemt voorrang op de voetganger op het zebrapad. Bennie is niet druk met zijn doosje maar neemt wel voorrang op de voetganger. De voetganger komt en paniek en gaat in hoog tempo voor en achteruit tot de heren voorbij zijn.

Vandaag gaat de route naar Prestine. De route gaat al vrij vlot de Dolomieten in en met wegen die in Nederland niet geschikt zijn voor doorgaand verkeer qua breedte. Tel daar de vele haarspeldbochten bij op en mijn brakke staat dan weet je wel dat één plus één twee is en dan het slecht rijden is voor mij. Later vernam ik dat ik niet de enige was, die brak was na ons sneeuwavontuur alleen zei ik het eerder en moet eerder fysiek inleveren. Tja, dan moet ik toch toegeven dat vrouwen alleen, maar dan ook alleen op dit punt het zwakkere geslacht zijn.

Bij een wegomleiding gaat het naar Revereto daarna pikken we de route weer op en is het tijd voor koffie in Posina. Posina ligt in de Picoli Dolomiti. We zitten buiten aan onze 2e kop koffie als we in de verte een Harley horen pruttelen. En ja hoor daar is Bennie, de neus in de wind, gas erop en daar gaat ie. Afwachten maar waar we elkaar weer treffen. Vast staat dat wij 3en een andere aangepaste minder vermoeiende,  route rijden als Bennie vandaag. Wat dat betreft is Bennie wel de bikkel van het gezelschap. Hij rijdt trouw de routes met de vele bochten.

Op een gegeven moment gaat het richting Riva de Garda oftewel het Lago di Garda. Het is lekker warm 28 C  de ritsen in onze jassen staan open voor verkoeling. Je kan zien dat het in deze omgeving warmer is dan bij ons, de oleanders en bourganville’s staan in volle bloei. Ook is deze omgeving toeristischer is als waar we de afgelopen dagen geweest zijn. Daarna pikken we de route weer op en krijgen als toetje de  Passo Di Crocedomini. Het is maar goed dat het warmer is al gisteren aangezien we op gegeven moment weer op 2km hoogte zitten. Gelukkig is dit het laatste stuk van de route van vandaag, we hadden deze pas kunnen omzeilen maar dat had niets veranderd aan de aankomsttijd.

Vanavond is het gesprek levendig het gaat over van alles en nog wat en vooral over het rijden van vandaag. Wat vast staat is dat het voor Gerard en mij te heftig is. Wij trekken het niet om dag in dag uit routes van >300 km met 70% van dit bochtenwerk. Wij rijden morgen een aangepaste route naar het volgend hotel Grotto Bragat in Lavena Ponte Tresa 279 km verderop volgens de route van de reisleider, de onze is 176 km.

[Diavoorstelling tonen]