 |
Zondagochtend 7.45u. zitten we aan het ontbijt. Voor we aan de tocht beginnen gaan we langs het tankstation om olie te kopen voor één van de K100’s. De ene K100 is door de rest de olieboot genoemd, de andere noem ik liefkozend de badkuip vanwege de kleur en de grootte van de Schurgerkuip die erop zit. Ik kan merken dat de anderen handiger zijn met hun motor als ik, het gaat direct in hoog tempo maar ik kan ze goed bijhouden. Na een half uur nemen we de pont naar St Goar aan de overkant van de Rijn. Het Taunusgebergte is een onderdeel van de Eifel. Alleen is het minder toeristisch in het Taunusgebergte, en de hotels zijn billiger qua prijzen. De rest van de route in totaal 280 km gaat langs de Moezel bij Cochem. We nemen de berg bij Cochem aan alle kanten. Aan het eind van de dag krijgen we een steile klim met haarspeldbochten vlak na elkaar op smalle wegen tussen de wijnranken door. De eerste twee haarspelden lukken niet, het is maar goed dat ons intercomsysteem niet aan staat. Wat ik zei is niet voor herhaling vatbaar. Later in de route krijgen we weer een smal weggetje met de nodige bochten en hoogte verschillen. Het is een gebied waar beperkt motoren mogen komen en we zien twee herten. Door ons gaan ze met grote sprongen naar beschutte gebieden. We gaan weer richting de pont. Tot de pont rijd ik voorop, geen haarspeldbochten meer maar lange glooiende bochten, het gaat me goed af. Tijdens één van deze bochten blijkt dat ik de juiste wegpositie heb, ik heb geleerd om midden op de weg te rijden als een bocht niet overzichtelijk is. De bocht gaat naar rechts, ik zit ver naar links. Hierdoor kan ik verder de bocht doorkijken en zie de auto eerder en hij mij, hierdoor heb ik meer tijd om mezelf te corrigeren naar mijn weghelft. Als we van de pont af zijn loodst het Kawaskimeisje ons naar het hotel. Ik laat ze gaan, hun tempo is mij te hoog na 260 km gaan vermoeidheid parten spelen. We zijn de laatste groep die aankomt, nou gauw even de evaluatie van de dag, het kan nog net voor het diner.
Het blijkt dat we allemaal voldaan zijn en dat we gekregen hebben van wat we verwachten van deze bergtraining. Ons Kawaskimeisje wordt gekroond tot bochtenkoningin, een titel die ze zeker verdiend heeft. Eén van haar broers heeft de meeste vooruitgang gemaakt. En ik? Ik ben blij dat ik met deze groep en instructeur mee mocht en dat ik de lat hoger heb gelegd door naar een snellere groep over te gaan. Gerard vindt het jammer dat hij niet eerder is overgestapt op een GS maar hem kennende haalt hij de kilometers en bochten wel in en dat in hoog tempo. Bij het diner krijgen we allemaal een oorkonde voor deelname aan de bergtraining. Thuis maar even contact opnemen met onze verzekering, eens zien of ze ook korting geven voor deelname aan deze bergtraining. Een bergtraining is aan te raden en vooral in het begin van het seizoen als de meesten van ons na een maand of 5/6 weer op stappen.
